«Ο μπαμπάς δένεται με το παιδί του ύστερα από κάποιους μήνες» «Το παιδί έχει ανάγκη μόνο τη μαμά τις πρώτες ημέρες της ζωής του, ο μπαμπάς είναι απλά παρών».
Η Μόλλυ και ο Διονύσης χαρίζουν στο Aquabirth την μοναδική εμπειρία τους…
Τέτοιες φράσεις και άλλες παρόμοιες άκουγα κι εγώ πριν γεννηθεί η κόρη μας και θεωρούσα ότι ο μπαμπάς αρχίζει να αγαπάει, να αισθάνεται και να επικοινωνεί με το παιδί του αφού περάσουν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Η εμπειρία μου πια ως μπαμπάς με διδάσκει καθημερινά ακριβώς το αντίθετο.
Είναι αλήθεια ότι την πρώτη φορά που άγγιξα τη μικρούλα μας είχα αμηχανία. Είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα. Άλλωστε σε κάθε καινούρια εμπειρία χρειάζομαι λίγο χρόνο προσαρμογής.
Όμως από τις πρώτες μέρες της ζωής της κόρης μου ένοιωσα να επικοινωνώ μαζί της. Όχι, δεν συζητούσαμε για τον οικογενειακό προϋπολογισμό ούτε λύναμε εξισώσεις. Την κρατούσα στην αγκαλιά μου, της μιλούσα, της άλλαζα πάνες, την έκανα μπάνιο, της γελούσα, της χόρευα, της τραγουδούσα.
Το παραδέχομαι αν κάποιος κρυφοκοιτούσε στο σπιτικό μας θα έλεγε «Αυτός τρελάθηκε», «Αφού το παιδί δεν καταλαβαίνει ακόμα», «Σχεδόν δεν τον βλέπει»,. «Ίσως το τραγούδι του να ακούγεται σαν βουητό στα αυτιά της».
Κι όμως, βλέποντας την κόρη μας μεγαλώνοντας να είναι όλο και πιο χαρούμενη, όλο και πιο χαμογελαστή, να έχει μάθει ήδη από τον πρώτο ενάμιση χρόνο να εκδηλώνει τα συναισθήματα της, τη χαρά της, τη στενοχώρια της, το θυμό της, να είναι δραστήρια αλλά και προσεκτική, κάποιες φορές θρασύς αλλά και ευγενική μπορώ πλέον να πω με σιγουριά ότι είμαι ένας καλός μπαμπάς. Ένας μπαμπάς που πηγαίνοντας ίσως κόντρα στα πρότυπα των μπαμπάδων των προηγούμενων γενιών είναι περήφανος που έμαθε να εκδηλώνει το συναίσθημά του και να το προσφέρει απλόχερα στο παιδί του.
Είμαι σίγουρος πια ότι οι μπαμπάδες είμαστε πολύ χρήσιμοι και απαραίτητοι στα παιδιά μας. Αρκεί βέβαια να το συνειδητοποιήσουμε, να το επικοινωνήσουμε και, ίσως κάποιες φορές, να το διεκδικήσουμε.
… και μαμάδες που τους αποδέχονται…
Όντως πολλά ακούγαμε και διαβάζαμε για τη σχέση της μαμάς με το παιδί, το συναισθηματικό δέσιμο που αναπτύσσεται μεταξύ τους, την ανάγκη που έχει το παιδί τη μαμά και η μαμά το παιδί. Ο μπαμπάς όμως, πουθενά!.
Ο μπαμπάς στο δικό μου μυαλό είναι πάντα Εκεί! Είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα της οικογένειας. Πλάι στη σύντροφό του, στηρίζοντας το παιδί τους σε κάθε του βήμα.
Χαίρομαι που, από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε το πλασματάκι μας, ο Διονύσης ήταν εκεί, παρών, δίπλα μας,. Χαίρομαι που νανούριζε το κοριτσάκι μας με τη φωνή του στην αγκαλιά του, όσο χαίρομαι που της έβαζε μουσική και της χόρευε και της τραγουδούσε.
Ναι!!! Της αλλάζει πάνα από την πρώτη μέρα, τη ντύνει και την κοιμίζει, της μιλά και της χοροπηδά κι εγώ πολλές φορές τους χαζεύω πώς είναι μαζί.
Κάθομαι παραπέρα και τους κοιτάζω, πώς παίζουν, πώς της μιλά, πώς την αγγίζει, πώς γελάνε και πώς ξεκαρδίζονται.
Είναι αυτές οι φορές περισσότερο από κάθε άλλη φορά που θα ζωγραφιστεί ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου και θα σκεφτώ : «Ναι, αυτή την εικόνα είχα στο μυαλό μου όταν σκεφτόμουνα πώς θα ήθελα να είναι οι οικογένειά μου!!!».
Είναι αυτές οι φορές που θα καταλάβω πόσο ευτυχισμένη σύζυγος και μητέρα είμαι!
Είναι αυτές οι φορές που θα παραδεχτώ ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας.
Ευχαριστούμε Διονύση που τόσο απλόχερα μας προσφέρεις αγάπη και φροντίδα!
Μόλλυ- Διονύσης